Daar is de dag die je wist dat zou komen. Maanden naar toe geleefd, maar nooit echt bij stil gestaan. Iemand die eenzelfde trip heeft gemaakt zei eens tegen mij: ‘Het moeilijkste is losgooien en vertrekken. De rest volgt vanzelf.’ Ik dacht dat betrekking had op het idee dat je voorbereiding nooit af is, de boot nog niet klaar, de randzaken nog niet geregeld, etc. Maar dat is het niet, het is gewoon doodeng om alles achter je te laten. Je familie, je vrienden, je bed, je supermarkt, je vervelende buurman, enz. Naarmate het moment X naderde kreeg ik steeds meer moeite met het vertrek. Tot dit moment was het nog iets theoretisch, maar nu werd het serieus. Waarom wilde ik dit ook al weer? Op zoet water bij een zonnetje ben ik een prima zeiler, maar hoe houd ik me op een ruwe zee. Ik heb nog nooit bij nacht gezeild. Moet ik dat niet eerst doen onder begeleiding van een ervaren nachtzeiler? Wat als ik er na 2 weken al niets meer aan vind? Behalve Gijs die de eerste 3 weken mee vaart, heb ik helemaal nog geen opstappers geregeld. Zo meteen zit ik mijn eentje in een duistere industriehaven en kan ik geen kant op. Als op dat moment iemand gezegd had ‘Ik neem je boot wel over’, had ik het meteen gedaan.
Continue moest ik mezelf moed inpraten en me voorhouden dat dit normale gedachten zijn zo vlak voor een dergelijk avontuur. Ik sliep weinig en als ik sliep, sliep ik slecht.
De hele tijd zocht ik excuses. De AIS moest nog worden aangesloten, ik had mijn auto nog niet verkocht, de windrichting was niet optimaal, enz, enz.
Met lichte dwang stelde Gijs voor om toch maar te vertrekken ook al was nog niet alles gereed. Dat zetje had ik even nodig. Samen met Peter, een opstapper die wellicht de Atlantische oversteek meegaat, en Gijs vertrokken we. Weer richting Amsterdam, dit traject kende ik nu wel. Weer naar de haven van Schellingwoude.
Reacties zijn gesloten.