Maand: maart 2020

We hebben geen tijd meer. Het is op. We snappen hetzelf ook niet meer. We hadden het zo goed gepland, maar de tijd heeft ons ingehaald. Of sukkelt nog achter ons aan. Wat we ook bedenken we komen er niet uit. Volgen we ons plan eten we pas om 20u s avonds. Doen we wat de computer zegt, ontbijten we midden in de nacht. Maar in beide gevallen staat de zon hoog aan de hemel. Al hebben wij letterlijk zeeën van tijd, wij hebben alleen geen weet meer van de tijd. We leven in een tijdsvacuum, zo moet tijdeloosheid voelen. Er is maar één conclusie: WE ZIJN DE TIJD KWIJT.

We zitten nu 21 dagen op zee. 21 dagen die, op wat details na, identiek zijn geweest. We wisten dat we door 3 tijdszones zouden zeilen. Of waren het er toch vier. Iedere woendag hebben we op de kalender aangekruist en zetten we de klok 1 uur achteruit. 3 woensdagen maakt dan -3u. Om 12 s middags verzetten D en ik de kaartplotter, laptops, de scheepsklok en mijn telefoon braaf op de tijd die wij denken dat correct is. D pijnigt zijn hersenen en probeert zijn telefoon op Pacific tijd te krijgen maar de afspraken in zijn agenda op Amsterdam tijd te houden. Dit om te voorkomen dat hij dadelijk onverhoopt om 4u ‘s nachts bij de kapper zit te wachten op een knip beurt. Om het makkelijk te maken houden de Marquesas er ook nog -9,5u tijdsverschil met GMT op na. Dus de laatste woensdag hebben we er 1,5u van gemaakt. Maar als onze refentie Nederland dit weekend ook nog naar zomertijd gaat, zijn wij het spoor bijster en doen we maar wat. Totdat de havenmeester van Nuku Hiva ons morgen uit de droom gaat helpen en ons weer met beide benen in de tijd zet door te vertellen hoe laat het is!
Het einde nadert! Over 24 uur hopen we ons anker te laten vallen in de baai van Nuku Hiva en ons daar laten vertellen wat de procedures zijn. Als we mazzel hebben, doen we mee aan de loc down tot 15 april. Dit betekent een avondklok van 20u tot 5u ds ochtends. Als we pech hebben, moeten we in quarantaine. Wij hopen op een brakke internet verbinding, een uitzich
t anders dan de eindeloze zee en wellicht als bonus een bezoek aan land. Na 23 dagen schommelen kijken we daar naar uit!

We hebben waar we om vroegen: toestemming om te mogen provianderen en tanken op Nuku Hiva, Marquesas. Een officieel document in het frans met stempels en al. Knappe gendarmerie die ons nu nog gaat weigeren. Als klap op de vuurpijl hebben we daarnaast ook nog toestemming om naar Papeete, Tahiti door te mogen zeilen. Daar mogen we vooralsnog 30 dagen verblijven. Grote kans dat we daarvan wel 14 dagen in quarantaine moeten, maar het zij zo. Aan wal is het wat makkelijker onderhandelen of ik langer mag blijven dan in telex stijl via de satelliet telefoon. Dank iedereen voor de steun en hulp, dat heeft geholpen! De wind is van blijdschap ook gaan waaien, dus we vliegen nu met ruim 7 knopen per uur door de laatste 400 mijl. Marquesas here we come!

We zijn inmiddels een week na onze halfway party. Sindsdien is M de toegang tot FP ontzegd en gelukkig weer veilig thuis. Moesten wij de boot achterlaten en het land uit, om vervolgens weer te mogen blijven. Mits we 2 weken in quarantaine gingen. Daarna werd gesteld dat het hele land in quarantaine ging om vervolgens te horen dat er geen plaats meer voor ons is in Nuku Hiva op de Marquesas. Nu is de regel dat je mag stoppen voor proviand om daarna FP te verlaten. Indien je wilt blijven moet je een speciale aanvraag doen waarin je de urgentie van een verblijf toelicht. Dit verzoek hebben we gestuurd naar 4 instanties, waarvan 2 een foutmelding geven dat de mailbox vol is. Geen enkele maatregel sinds vorige week heeft 24 uur stand gehouden zonder te worden overruled door een strengere maatregel. We hebben inmiddels contact met thuisblijvers, achterblijvers, mensen ter plaatse en de consul van FP. We krijgen informatie van officiële instanties, geruchten, Facebook ‘nieuws’, van-horen-zeggen-nieuws, gevraagde en ongevraagde meningen van het-komt-allemaal-wel-goed optimisten tot armageddon aanhangers. Begrijp me goed, ik ben heel blij met alle hulp en medeleven. Zonder deze hulp waren wij nog in de verwachting dat M ons welkom zou heten in een rieten rokje met aloha shawl op Hiva Oa. Echter, de snelheid waarmee het nieuws zich opvolgt is niet bij te houden met een zeilbootje op zee. Officiële mededelingen worden ingehaald door geruchten uit tweede hand. Geruchten worden bevestigd en daardoor officiële mededelingen of worden ontkracht en daarmee de bron wellicht te kort gedaan. Ik verstuur emails waarbij ik drie updates na moet sturen omdat het nieuws al achterhaald is voordat de email door de 33k6 verbinding van de satelliet telefoon geperst is. En wij kunnen niets controleren. Hebben geen toegang tot Google, hebben nog nooit een journaal gezien waarin over Corona wordt gesproken, evenmin een krant met opinie stuk over COVID-19 gelezen. We weten niet eens wat Mathijs van Nieuwkerk ervan vindt en moeten het doen zonder de mening van Peter R.Ik maak wel een beetje zorgen. Ik ben bang dat FP de toestroom van boten niet aan kan. Het voordeel is dat alle boten die aankomen op de Marquesas vanuit Panama of Galapagos zijn vertrokken. Daar zij minimaal 3 weken op zee hebben gezeten, geeft dit de garantie dat alle bemanningsleden Corona vrij zijn. Maar de eilanden kunnen de vraag naar diesel en proviand niet aan. Zeilers zijn aan het hamsteren omdat ze ieder moment weggestuurd kunnen worden. De bevolking keert zich tegen de toeristen omdat zij hun boodschappen roven. En de overheid maakt zich zorgen over de medische faciliteiten die nooit en te nimmer toereikend zijn als COVID-19 hier massaal toeslaat. Allemaal begrijpelijke motieven, maar dat maakt het voor ons wel spannend.
We hebben contact met Robert Visser, de tot voor kort, Nederlandse consul in FP. Hij bracht ons in contact met Leo, een kapitein die momenteel in Nuku Hiva ligt. Leo geeft aan dat de baai daar vol raakt en binnenkomende schepen na hoognodige bevoorrading worden verzocht te vertrekken. Amerikanen zetten veelal koers naar Hawaii, zo’n vier weken zeilen naar het noorden. Maar voor niet-Amerikanen geen optie. Het is niet bekend waar deze wel heen gaan, maar Tahiti ligt voor de hand. De min of meer officiële regels zijn nu dat je 1x ‘landfall’ mag maken in FP. Daar mag je provianderen en tanken om daarna de territoriale wateren van FP te moeten verlaten. Als je wilt blijven moet je toestemming vragen via een 4 pagina dik document dat naar evenzoveel instanties en email adressen moet worden verstuurd. Er zijn voor ons twee mogelijkheden voor landfall: Nuku Hiva en Tahiti. Als je aanvraag bij één locatie wordt geweigerd, schijn je ook geen toestemming meer te krijgen voor de andere locatie. In overleg met de Consul hebben we besloten toestemming te vragen voor Tahiti met het extra verzoek een proviandstop in Nuku Hiva. Tahiti is een groter eiland met een grotere kans op proviand voor een langere periode en als er repatriëring op gang komt, zal het vanaf dit eiland zijn. De tussenstop is om in te slaan voor de naar verwachting minimaal 8 dagen die we extra op zee zitten. Onze huidig assortiment houdbaar bestaat nog uit een wortel, een paprika en een halve ui. Daarnaast wordt er een windstilte verwacht volgende week en zou extra diesel daarom welkom zijn. Naast de zonnepanelen die de accu’s van stroom voorzien, verbruiken we zo’n 3 liter diesel op bewolkte dagen om de ijskast, stuurautomaat en watermaker hun werk te laten doen. Ook moeten we naar alle waarschijnlijkheid alsnog 14 dagen in quarantaine in Tahiti.
In afwachting van het oordeel op de door ons aangevraagde toestemming blijven we koers zetten naar Nuku Hiva in de Marquesas. We verwachten daar zondag einde van de dag aan te komen.
Net toen gisteren ons de moed in de schoenen zakte, hoorden we gesnuif van ontsnappende lucht naast de boot. Verbaasd na ruim twee weken niets anders dan elkaars stemmen, steeds weer diezelfde playlist en het geruis van golven, keken D en ik over de rand. Een stuk over 30 dolfijnen buitelden over elkaar in de kleine boeggolf die de LEF produceerde in de lichte bries. Moeders met jonkies bleven op veilige afstand terwijl de oudere broertjes en zusjes salto’s maakten en vervaarlijk voor de boeg langs doken. Ik denk wel dik twee uur werden we als door een escorte voorzien richting ons eerste doel: de Marquesas.
In de middag lagen D en ik versuft door de hitte languit in de kuip te klagen over die Franse officials die dagelijks de regels aanscherpen of veranderen. Het voelt alsof we deelnemen aan een marathon waarbij tussentijds de finishlijn steeds voor ons uit wordt geschoven. De eerste 3 pagina’s van het aanvraagformulier voor tijdelijk domicilie in FP zijn zowel in het Frans als Engels, maar de 4e pagina waarin de slagen moeten worden gemaakt en wij onze motivatie duidelijk moeten maken is geen letter Engels meer te bekennen. Net op dat moment gilt de marifoon: ‘This is Blue Eyes, this is Bleu Eyes, anybody out there’. D en ik schieten overeind. Snel raadplegen we de AIS op de aanwezigheid van een schip. De kaartplotter ontkent de aanwezigheid van een schip in de buurt. D roept dat het een vliegtuig moet zijn. Samen turen we de compleet blauwe hemel af. Op een verdwaald wolkje na niets te vinden, laat staan een vliegtuig. Weer kraakt de marifoon: ‘This is Blue Eyes, this is Bleu Eyes, anybody out there’. Als uit een winterslaap ontwaakt, realiseren we ons dat we ook gewoon kunnen antwoorden. ‘Blue eyes, bleu eyes, this is sailing yacht LEF, over’, antwoord ik. Het blijkt een Fransman die samen met vrouw en kind een maand geleden uit Equador is vertrokken. Vooral Mickey is blij dat hij een andere stem hoort dan die van zijn vrouw en zit duidelijk om een praatje verlegen. D heeft een briljant idee en besluit Mickey in te zetten als tolk voor pagina 4 van ons aanvraagformulier. En zo zitten we, inmiddels in het donker, op 10 km afstand van elkaar Franse zinnen in het Engels te vertalen. Allemaal op noodkanaal 16, maar dat maakt niet uit want er is verder toch niemand in de buurt. Als we afscheid nemen vraag ik Bleu Eyes of zij geen grotere kans hebben om te mogen blijven in de Marquesas. Hij is tenslotte Frans en Polynesië ook. Er komt een vaag verhaal over dat zijn boot niet Frans is en blijkbaar zijn vrouw ook niet. Het gaat me nog te ver om in het eerste contact te vragen of zijn kind wel Frans is. Wellicht kunnen we dat bespreken onder het genot van een biertje ergens in Frans Polynesië.

Nog geen twee dagen geleden toasten D en ik op het goede verloop van onze reis tijdens de halfway party. We lagen prima op schema voor aankomst in FP. M was inmiddels onderweg naar FP om het stokje van D over te nemen. Dat het wellicht wat onzeker was of de terugvlucht van D doorgang zou vinden schaarden we nog onder het kopje mooie verhalen voor later. How little did we know.

Twee rollercoaster dagen volgden. Inmiddels zijn wij ook niet gevrijwaard gebleven van de Corona maatregelen. M was speciaal eerder vanuit NL vertrokken om op tijd in FP te zijn voordat Corona roet in het eten kon gooien. KLM/Air France wilde niet meer vliegen. Daarom langs de andere kant, via Nieuw Zeeland. Na 2 lange vluchten via Singapore kwam ze in Auckland aan. Maar vlak voor vertrek naar FP werd M uit het vliegtuig gehaald. FP laat geen ‘non-residents’ meer toe was het commentaar van de officials.
Inmiddels heeft FP bepaald dat alle non-residents het land moeten verlaten. Voor ons geldt:
Any boats arriving now, where the crew is not showing signs of COVID-19, will be allowed to re-provision, re-fuel and effect repairs with the goal of going to Tahiti where the Maritime Affairs Minister will find a safe mooring for them so they can leave the boat and return to their home country by air from Tahiti.
Ofwel, we moeten de boot voor anker achterlaten bij Tahiti en het land met het vliegtuig verlaten. Doorvaren is geen optie want omringende eilanden zijn of te ver varen of daar gelden (binnenkort) dezelfde restricties.
Wij varen nu naar het hoofdeiland van de de Marquesas waar we over een week hopen aan te komen. Daar mogen we tanken en provianderen om daarna door te moeten varen naar Tahiti. Gezien het tempo waarin de ontwikkelingen zich opvolgen in de laatste 3 dagen kan er nog een hoop veranderen. Inmiddels is de eerste besmetting gemeld op een boot in Tahiti. De kans dat maatregelen terug gedraaid worden neemt daardoor alleen maar af.
Dus waar FP de bekroning op een fantastisch reis moest worden, zijn we nu ietwat chagrijnig. Je kan je voorstellen dat de sfeer wat anders is dan tijdens de ‘Halfway party’. Het zou dus zo maar kunnen dat over een week of 3 wij in NL aankomen. Alhoewel ik er naar uit kijk jullie te zien, had ik me wat anders voorgesteld van het paradijs op aarde!

Vandaag bereiken we het halfway point!
Ter vergelijking: als wij vanuit Amsterdam waren vertrokken is de afstand die wij afleggen gelijk aan een rechte lijn naar New Delhi. Die in India ja, niet dat restaurant op de Zeedijk. We zijn nu ongeveer bij de grens tussen Turkije en Syrië. Voor en achter ons is alleen maar water, maar ook naast ons tot aan Moskou en tot en met de Sahara bestaat louter en alleen uit 4000m diep oceaan water. Dat is ongeveer het speelveld waar we ons in bevinden.
De psychologie boekjes aan boord adviseren om een halfway party te organiseren om de sfeer er in te houden. D en ik hebben even kort geëvalueerd en geconcludeerd dat de stemming er prima in zit, dus of daar een feestje voor nodig is betwijfelen we. Daarnaast nodigt de metaforische vergelijking van de grens tussen Turkije en Syrië ook niet uit tot een feestje. Inmiddels zijn we ook redelijk op de hoogte van de gevolgen voor jullie van de Corona crises, ook niet direct een aanleiding om de polonaise in te zetten.
Ik wilde hier een zielig verhaal op gaan hangen over onze ontberingen op zee. Dat het verse fruit en groenten die we nog hadden de Patricia Paay hebben overgeslagen en meteen door zijn gegaan voor de Patty Brard-status: oud en niet lekker meer. Dat we zijn aangewezen op knakworsten uit blik en havermout van houdbare melk. Dat we iedere dag schaduw moeten creëren in de kuip, omdat we anders wegfikken onder de zon die loodrecht boven ons een aanval doet op het warmte record van de dag er voor, dat de afgelopen nachten de zwartste waren die ik in mijn leven heb gezien door het ontbreken van een maan of dat we al dagen niets gevangen hebben behalve een monster dat de vislijn in tweeën rukte waardoor de vislijn door een katapult verstrikt raakte in de vlaggenstok en zwemtrap.
Maar wat we vooraf niet durfde te vermoeden is waarheid geworden: misschien zijn wij hier wel beter af dan elders in de wereld.
De afgelopen 6 etmalen hebben elke keer ruim 170 mijl afgelegd. Aangezien we de eerste dagen op zoek moesten naar wind en daardoor niet in een rechte lijn naar de bestemming voeren, hebben we veel tijd verloren. Ik verwacht daarom dat de tweede helft sneller zal verlopen in tijd dan de eerste. Langzaam maar zeker komt het einde in zicht. We hebben afgesproken tijdens de reis geen alcohol te drinken, tenzij een speciale gelegenheid zich daarvoor leent. Na het oversteken van de evenaar, grijpen we het ‘halfway point’ ook maar aan voor een G&T. Proost op het leven!

Iedere etappe, kort of lang, kent altijd 3 fasen: de start waarbij we uitkijken naar de reis en de spanning naar wat ons te wachten staat, de middenfase waarin de routine de overhand neemt en de eindfase waarbij de routine overgaat in verveling en de hunkering naar de bestemming toeneemt. Nu is het zaak de 2e fase zo lang mogelijk te rekken en de 3e zo lang mogelijk voor ons uit te schuiven 😉 We naderen het ‘halfway point’ en zitten in een soort Groundhog Day feeling. Iedere nieuwe dag lijkt op de vorige. We vullen de dag met zeilen reven of ontreven, het energie level van de accu’s op peil houden, watervoorraad op peil brengen, weerbericht binnenhalen, weerbericht interpreteren, weerbericht bediscussiëren en concluderen dat we de conclusies van het weerbericht nog even uitstellen tot morgen. Menu van de dag samenstellen, 3 maaltijden bereiden, al dan niet brood bakken, enz, enz. Als ons drukke schema nog tijd overlaat vullen we die in met boeken en films. We zijn ons dagelijks bewust van onze unieke omgeving. Er zijn weinig plekken op de wereld die meer ‘remote’ zijn dan deze. Tot aan de horizon zien we golven. De horizon, zo ver als we kunnen kijken, is ongeveer 15 km ver. Maar achter die horizon ligt weer een uitzicht van 15 km en vervolgens weer en weer en weer. In totaal ruim 200 keer en dat alle kanten op van waar we ons nu bevinden. In een cirkel van 3000 km om ons heen is niets, nada, noppes. Geen land, geen vuurtoren, geen eiland, geen atol. De satellieten die we door s nachts aan de hemel aan ons voorbij zien suizen zijn 75x dichterbij* dan het dichtstbijzijnde land. De dichtstbijzijnde mensen zitten in de vliegtuigen die boven ons zouden moeten vliegen. Van verveling nog geen sprake!

We zitten vroeg in het seizoen en de passaatwinden zijn nog aan het opbouwen. Maar gisteren hadden we een goede dag met dik 175 mijl op de teller. D ontpopt zich inmiddels tot een ware groenteboer. Iedere dag inspecteert hij minutieus alle groenten en fruit. Zeeziek fruit wordt geïsoleerd, rotte plekken geamputeerd en overrijp wordt geëlimineerd. De uitkomst van dit onderzoek bepaalt de menukaart van de dag. We hebben op de groenten en fruit een gedifferentieerd bewaringssysteem toegepast. Een deel van de avocado’s wordt bijvoorbeeld bewaard in de koelkast, een ander deel in een donkere kast gewikkeld in keukenpapier en het laatste deel geventileerd in een net opgehangen. Hetzelfde lot ondergaan de wortels, bananen, aardappels, etc. Zo hopen we het verouderingsproces af te remmen en het fruit de Patricia Paay status te laten bereiken: het is oud, maar nog best lekker. Het klimaat is hier echter onverbiddelijk en de meloenen, ananassen en avocado’s hebben hun beste tijd gehad.
Het tweede deel van de reis zullen we het dus moeten doen met de geconserveerde broertjes en zusjes van eerder genoemde groenten en fruit. We hopen het versgehalte wat op te krikken met zelfgevangen vis. De opbrengst van onze inspanningen is echter omgekeerd evenredig met de diepte van de oceaan. Waar we tussen de eilanden nog wel wat vingen, is de opbrengst op de bijna 5000 meter diepe oceaan nihil. Ons gevangen-vis-verklikker-systeem heeft wel een upgrade gehad. De visdraad loopt via een wasknijper op ooghoogte waaraan een colablikje hangt. Komt er spanning op de lijn wordt deze uit de wasknijper getrokken en valt het blikje op het dek wat voldoende geluid produceert om ons te attenderen dat we beet hebben. De theorie klopt, nu maar wachten op een praktijktoets.

We survived Friday the 13th! Vrijdag is in de zeilelarij een beruchte dag. De vrijdag is afgeleid van Frigg of Freya, godin van liefde en vruchtbaarheid. Maar logischerwijs door veel zeelui ook gezien als heks 😉 Vrijdag werd daarom een ongeluksdag. ‘Never leave on a Friday’ is nog steeds een gevleugelde uitspraak. Allemaal onzin natuurlijk of niet? Om korte metten te maken met de mythe liet de Engelse Navy ooit een schip bouwen waarvan de kiel op een vrijdag is gelegd en op een vrijdag te water is gelaten. James Friday werd de kapitein en de naam van het schip HMS Friday. Het begon op vrijdag de 13e aan zijn eerste reis en werd daarna nooit meer gezien… Maar wij varen nog hoor!

Het lijkt er op dat we de oprit naar de snelweg van de passaatwind hebben gevonden. Vannacht gingen we door een front van buien waarin veel wind werd afgewisseld met windstilten. Vanochtend trok het wolkendek open, nam de wind eindelijke een constante kracht en richting aan en droogde de LEF keurig op in het zonnetje. Nu varen we al zeker een uur of twaalf met ruim 7 knopen, eindelijk in de richting van Frans Polynesië. Lees verder “Zoeken naar wind”

De eerste 2 dagen op het water moet ik altijd een beetje inslingeren. Het maakt daarbij niet uit of het ruw of rustig weer is. Dat we niet of nauwelijks slapen door het geslinger en gerammel door het ontbreken van wind helpt ook niet bij het gevoel. Daarom besluiten we vannacht de motor te starten. Door een beetje vaart in de boot te brengen ligt ze stabieler. En we kunnen dan ook proberen wat zuidelijker te komen, dichter bij de tradewinds. We spreken af dat als een van ons wakker is deze even kijkt of alles nog staat zoals we zouden willen. Door de volle maan kunnen we mijlen ver kijken en we zijn al dagen geen boot meer tegen gekomen, dus een redelijk veilige keus lijkt ons. De oceaan is hartstikke vlak zo ver als je kunt kijken. Door de deining worden we weliswaar steeds ruim 2 meter opgetild, maar dit gaat zo geleidelijk dat je het nauwelijks merkt. We slapen heerlijk en worden een stuk relaxter en vrolijker wakker dan de eerste 2 dagen.
Vandaag is mijn moeder jarig! Met de sat phone op het voordek geïnstalleerd, druk ik het nummer van Oosterhout in. Net op het moment dat ik denk dat het niet lukt, hoor ik een krakende toon. Hij gaat over! ‘Met Wil’ hoor ik in mijn oor. We moeten even wennen aan het andere stemgeluid en de forse vertraging op de lijn, maar het is wel bijzonder om zo ver van huis, midden op de oceaan, mijn moeder aan de lijn te hebben.
D heeft een ingenieuze constructie gebouwd om vanuit onze luie kuipstoelen te kunnen zien of we beet hebben. De vislijn loopt door een elastieke lus op ooghoogte naar de kikker op het dek. Mocht een vis happen en de lijn strak komen staan, wordt het elastiek uitgerekt. Niet veel later hebben we beet. Na wat gestuntel halen we de lijn binnen. Het blijkt een bonito die zo groot is dat we die in een week tijd met zijn tweeen nog niet op krijgen. Daarnaast zijn we inmiddels zo arrogant, dat we een Mahi Mahi eigenlijk lekkerder vinden. Beau de Bonito krijgt daarom gratie en verdwijnt met een duik weer in de diepblauwe oceaan. Nu maar hopen dat we nog iets anders vangen!