Patricia Paay status

We zitten vroeg in het seizoen en de passaatwinden zijn nog aan het opbouwen. Maar gisteren hadden we een goede dag met dik 175 mijl op de teller. D ontpopt zich inmiddels tot een ware groenteboer. Iedere dag inspecteert hij minutieus alle groenten en fruit. Zeeziek fruit wordt geïsoleerd, rotte plekken geamputeerd en overrijp wordt geëlimineerd. De uitkomst van dit onderzoek bepaalt de menukaart van de dag. We hebben op de groenten en fruit een gedifferentieerd bewaringssysteem toegepast. Een deel van de avocado’s wordt bijvoorbeeld bewaard in de koelkast, een ander deel in een donkere kast gewikkeld in keukenpapier en het laatste deel geventileerd in een net opgehangen. Hetzelfde lot ondergaan de wortels, bananen, aardappels, etc. Zo hopen we het verouderingsproces af te remmen en het fruit de Patricia Paay status te laten bereiken: het is oud, maar nog best lekker. Het klimaat is hier echter onverbiddelijk en de meloenen, ananassen en avocado’s hebben hun beste tijd gehad.
Het tweede deel van de reis zullen we het dus moeten doen met de geconserveerde broertjes en zusjes van eerder genoemde groenten en fruit. We hopen het versgehalte wat op te krikken met zelfgevangen vis. De opbrengst van onze inspanningen is echter omgekeerd evenredig met de diepte van de oceaan. Waar we tussen de eilanden nog wel wat vingen, is de opbrengst op de bijna 5000 meter diepe oceaan nihil. Ons gevangen-vis-verklikker-systeem heeft wel een upgrade gehad. De visdraad loopt via een wasknijper op ooghoogte waaraan een colablikje hangt. Komt er spanning op de lijn wordt deze uit de wasknijper getrokken en valt het blikje op het dek wat voldoende geluid produceert om ons te attenderen dat we beet hebben. De theorie klopt, nu maar wachten op een praktijktoets.

Vrijdag de 13e

We survived Friday the 13th! Vrijdag is in de zeilelarij een beruchte dag. De vrijdag is afgeleid van Frigg of Freya, godin van liefde en vruchtbaarheid. Maar logischerwijs door veel zeelui ook gezien als heks 😉 Vrijdag werd daarom een ongeluksdag. ‘Never leave on a Friday’ is nog steeds een gevleugelde uitspraak. Allemaal onzin natuurlijk of niet? Om korte metten te maken met de mythe liet de Engelse Navy ooit een schip bouwen waarvan de kiel op een vrijdag is gelegd en op een vrijdag te water is gelaten. James Friday werd de kapitein en de naam van het schip HMS Friday. Het begon op vrijdag de 13e aan zijn eerste reis en werd daarna nooit meer gezien… Maar wij varen nog hoor!

Zoeken naar wind

Het lijkt er op dat we de oprit naar de snelweg van de passaatwind hebben gevonden. Vannacht gingen we door een front van buien waarin veel wind werd afgewisseld met windstilten. Vanochtend trok het wolkendek open, nam de wind eindelijke een constante kracht en richting aan en droogde de LEF keurig op in het zonnetje. Nu varen we al zeker een uur of twaalf met ruim 7 knopen, eindelijk in de richting van Frans Polynesië. Lees verder “Zoeken naar wind”

Mijn moeders verjaardag

De eerste 2 dagen op het water moet ik altijd een beetje inslingeren. Het maakt daarbij niet uit of het ruw of rustig weer is. Dat we niet of nauwelijks slapen door het geslinger en gerammel door het ontbreken van wind helpt ook niet bij het gevoel. Daarom besluiten we vannacht de motor te starten. Door een beetje vaart in de boot te brengen ligt ze stabieler. En we kunnen dan ook proberen wat zuidelijker te komen, dichter bij de tradewinds. We spreken af dat als een van ons wakker is deze even kijkt of alles nog staat zoals we zouden willen. Door de volle maan kunnen we mijlen ver kijken en we zijn al dagen geen boot meer tegen gekomen, dus een redelijk veilige keus lijkt ons. De oceaan is hartstikke vlak zo ver als je kunt kijken. Door de deining worden we weliswaar steeds ruim 2 meter opgetild, maar dit gaat zo geleidelijk dat je het nauwelijks merkt. We slapen heerlijk en worden een stuk relaxter en vrolijker wakker dan de eerste 2 dagen.
Vandaag is mijn moeder jarig! Met de sat phone op het voordek geïnstalleerd, druk ik het nummer van Oosterhout in. Net op het moment dat ik denk dat het niet lukt, hoor ik een krakende toon. Hij gaat over! ‘Met Wil’ hoor ik in mijn oor. We moeten even wennen aan het andere stemgeluid en de forse vertraging op de lijn, maar het is wel bijzonder om zo ver van huis, midden op de oceaan, mijn moeder aan de lijn te hebben.
D heeft een ingenieuze constructie gebouwd om vanuit onze luie kuipstoelen te kunnen zien of we beet hebben. De vislijn loopt door een elastieke lus op ooghoogte naar de kikker op het dek. Mocht een vis happen en de lijn strak komen staan, wordt het elastiek uitgerekt. Niet veel later hebben we beet. Na wat gestuntel halen we de lijn binnen. Het blijkt een bonito die zo groot is dat we die in een week tijd met zijn tweeen nog niet op krijgen. Daarnaast zijn we inmiddels zo arrogant, dat we een Mahi Mahi eigenlijk lekkerder vinden. Beau de Bonito krijgt daarom gratie en verdwijnt met een duik weer in de diepblauwe oceaan. Nu maar hopen dat we nog iets anders vangen!

Op naar Marquesas

Doordat de crew van de LEF opeens gehalveerd is, hebben we ruimte over in de boot. Een ongekende luxe. D en ik discussiëren opeens over of we een kastje gaan gebruiken voor zijn boxershorts of de eieren. Aangezien D z’n was nog steeds zoek is, is het antwoord op de vraag voorlopig gegeven: de eieren kunnen er in. Onze volgende etappe bedraagt 3000nm, ruim 5,5 duizend kilometer! Lees verder “Op naar Marquesas”

Dé ontmoeting

Het windstilte gebied breidt zich helaas uit en we hebben niet of nauwelijks wind. De boot schommelt en rammelt daardoor aan alle kanten. Het waait te zacht om een zeil te hijsen en boot schommelt te hard om het niet te doen. Zo zijn we een groot deel van de dag bezig. Lees verder “Dé ontmoeting”

Galapagos

Terwijl het licht wordt en miezert, verschijnt op stuurboord één van de grootste Galapagos eilanden, genaamd San Cristobal. In één van de baaien van dit eiland gaan we de komende dagen voor anker en is dit onze thuishaven om de rest van Galapagos verder te ontdekken. Dat betekent met een Ferry of georganiseerde trip, want op eigen houtje mag dat helaas niet. D & ik herinneren ons ineens vakantiefoto’s van anderen die G ooit hebben bezocht: allemaal in regenkleding. Het feit dat we ook nu in de miezer varen, betekent vast dat ik de komende dagen enorm kan shinen in m’n enkellange regenponcho. Eindelijk! Lees verder “Galapagos”

Panama – Islas las Perlas – Galapagos

Nadat de LEF goed gevuld is met diesel en water, laten we rond 10 uur PTY achter ons en gaan we ri open zee. Het voelt een beetje als een schoolreisje: binnen een uur wordt alles ‘in gang’ gezet om er het maximale uit te halen, incl. de vishengel. En met succes. Terwijl ik bezig ben m’n eerste homemade brood te bakken, vangt D binnen 10 min de eerste vis. Yes! Lees verder “Panama – Islas las Perlas – Galapagos”

Jungle


Lloyd kwam ons ophalen. Hij leek haast te hebben, want hij griste onze bagage en weg was hij. Op de parkeerplaats stond een busje waar hij onze tassen achterin aan het proppen was. Toen we wegreden mompelde hij iets over mensen op de highway. Wellicht waren dat een paar toeristen die hoorden bij de koffers achter in de bus die we moesten ophalen. Toen we eenmaal de Lees verder “Jungle”

De Oversteek

Dan is het eindelijk zo ver! De Koninginne-etappe, l’étape de la reine. De kers op de taart. De zeildroom van waarschijnlijk velen, maar zeker die van mij. De Atlantische oversteek. Dik 2.700 nautische mijlen, bijna 5.000 km water, water en nog eens water.
Vanaf het begin van mijn reis in augustus stond de eerste week van januari rood omcirkeld in mijn agenda. Voor mijn reis heb ik een stuk of tien mensen gesproken met ervaring met het oversteken van de oceaan. Vrijwel unaniem was de mening dat het wat zeilen betreft niet het ingewikkeldst is. De route is naar het zuidwesten. Naar die hoek waait ook de passaatwind en als klap op de vuurpijl staat de stroming ook nog die kant op. Iemand zei: ‘Je hoeft alleen je zeilen te hijsen, dan kom je er van zelf. Alhoewel dat hoeft niet eens, zonder zeilen kom je er ook’. Waar maakt iedereen zich druk om dan zou je denken. Lees verder “De Oversteek”