Gisteren zijn we aangekomen bij het mooiste eiland wat ik ooit heb gezien. Na 22 dagen op een zee van bijna 4000 meter diep doemde bij het ochtendgloren de contouren op van een machtig eiland. Trots toornen de bergtoppen van bijna 1200 meter uit boven het wateroppervlak. Niets toont dat het eiland op enige manier onder de indruk is van het constante beuken van de machtige oceaan golven op de rand waar het eiland zich verheft boven het wateroppervlak. Onze ankerbaai ligt ogenschijnlijk verscholen achter de imposante rotstoppen maar opent zich als een welkome thuishaven als we de bocht omkomen. De baai ligt ingesloten door een ring van bergen als een vulkaankrater om ons heen. De steile hellingen dicht begroeid door alle kleuren groen die je maar voor kunt stellen. Mooie glooiingen afgewisseld met robuuste rotsen die hoekig de lijnen onderbreken. Sommige toppen mysterieus gehuld in tropische wolken die weinig goeds voorspellen. Donkergrijs van het regenwater dat ze ieder moment kunnen uitstorten over de dorstige jungle. Andere bergtoppen die bijna fluorescerend oplichten in het felle zonlicht. Roofvogels draaien sierlijk op de thermiek om energie te sparen voor een aanval op hun volgende prooi. Aan de voet van de berghellingen staan huisjes met kleurige daken verscholen tussen de palmbomen. Af en toe stijgt er een rookpluim op uit een schoorsteen of tuin. Hoe dichterbij de zee hoe kleurrijker de natuur wordt. Hier worden de palmbomen afgewisseld met fleurige bloemen en struiken. De kade van de hoofdweg van het dorp wordt regelmatig geteisterd door de deining die onopvallend de baai in komt sluipen om zich vervolgens meedogenloos op de kade te pletter te slaan. Alhoewel de rookpluimen de aanwezigheid van mensen verraden blinken de straten juist uit door hun afwezigheid. Het geeft extra mysterie aan dit toch al mysterieuze eiland.
De harde realiteit is alleen dat we niet aan land mogen. Althans niet om het te ervaren, bekijken en te bewonderen. Er zijn maar vier redenen waarom je aan land mag: voor werk dat niet van uit huis gedaan kan worden, voor noodzakelijk boodschappen alleen bij de dichtstbijzijnde winkel, om medische reden waarbij direct contact noodzakelijk is en om hulpbehoevenden en/of kinderen bij te staan. Bij het aan land gaan moet de reden op een speciaal daarvoor verstrekt formulier aangegeven zijn, met eigen pen want niemand leent zijn of haar pen uit, en paspoort. Verder mag er maar één persoon per boot aan land. Om de 200 meter staat een BBQ tent met een local al dan niet vergezeld van een gendarme in uniform om te controleren of aan alle voorwaarden is voldaan. De locals zien er uit als getatoeëerde budha beelden. Alhoewel ze er vervaarlijk uit zien, zijn ze de vriendelijkheid zelve. Wellicht mede omdat de ernst hier nog niet zo hoog is. De gendarme heeft vaak z’n mond vol met iets eetbaars en vind daardoor ook alles prima. Maar toch, meer dan op en neer naar de vuilnisbakken of naar de supermarkt 200 meter verderop zit er niet in. Laat staan verdwalen in het dorp of met een bus de bergen in. Ik moet nog steeds wennen dat ik waarschijnlijk de Marquesas noodgedwongen moet verlaten zonder ze echt te kunnen ontdekken.
Binnenkort zullen we naar Tahiti door zeilen. Voornaamste reden is dat de Direction Polynesienne Des Affairs Maritimes wil dat we daar zijn. Daarnaast hopen we daar beter internet te treffen daar het hier kommer en kwel is. Meer dan WhatsApp tekstberichten zit er niet in. Verder is er een Carrefour op het eiland en niet in de laatste plaats: als er repatriëring op gang komt is het vanaf hier. Het gerucht gaat dat er aardig wat Fransen zijn die naar Frankrijk willen en in mindere mate maar nog steeds een aanzienlijk aantal Frans Polynesiërs is dat naar FP wil vliegen (Voor de vliegfanaten en spotters onder ons: We hoorden dat een Boeing Dreamliner vorige week een record heeft gevestigd door non-stop van Papeete, Tahiti naar Parijs te vliegen, zo’n 16.000 km). Daarom is het niet onaannemelijk dat er wellicht een vlucht gearrangeerd wordt waar wellicht ook andere Europeanen op mee kunnen. Daar moet worden bijgezegd dat het hier dagelijks giert van de geruchten en onbevestigde mededelingen, alles eerst in het Frans om een dag later ook nog eens in het Engels voorbij te komen. Dus allemaal nog erg onzeker, niks bevestigd. Maar omdat het nog een dag of acht zeilen is voordat we in Papeete zijn, kunnende niet hier wachten. Dan zouden we te laat zijn in het geval een vlucht bevestigd wordt. Wordt vervolgd!
Reacties zijn gesloten.