Iedere etappe, kort of lang, kent altijd 3 fasen: de start waarbij we uitkijken naar de reis en de spanning naar wat ons te wachten staat, de middenfase waarin de routine de overhand neemt en de eindfase waarbij de routine overgaat in verveling en de hunkering naar de bestemming toeneemt. Nu is het zaak de 2e fase zo lang mogelijk te rekken en de 3e zo lang mogelijk voor ons uit te schuiven 😉 We naderen het ‘halfway point’ en zitten in een soort Groundhog Day feeling. Iedere nieuwe dag lijkt op de vorige. We vullen de dag met zeilen reven of ontreven, het energie level van de accu’s op peil houden, watervoorraad op peil brengen, weerbericht binnenhalen, weerbericht interpreteren, weerbericht bediscussiëren en concluderen dat we de conclusies van het weerbericht nog even uitstellen tot morgen. Menu van de dag samenstellen, 3 maaltijden bereiden, al dan niet brood bakken, enz, enz. Als ons drukke schema nog tijd overlaat vullen we die in met boeken en films. We zijn ons dagelijks bewust van onze unieke omgeving. Er zijn weinig plekken op de wereld die meer ‘remote’ zijn dan deze. Tot aan de horizon zien we golven. De horizon, zo ver als we kunnen kijken, is ongeveer 15 km ver. Maar achter die horizon ligt weer een uitzicht van 15 km en vervolgens weer en weer en weer. In totaal ruim 200 keer en dat alle kanten op van waar we ons nu bevinden. In een cirkel van 3000 km om ons heen is niets, nada, noppes. Geen land, geen vuurtoren, geen eiland, geen atol. De satellieten die we door s nachts aan de hemel aan ons voorbij zien suizen zijn 75x dichterbij* dan het dichtstbijzijnde land. De dichtstbijzijnde mensen zitten in de vliegtuigen die boven ons zouden moeten vliegen. Van verveling nog geen sprake!
'Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan'
Reacties zijn gesloten.