12 september 201816 juni 2022 door lefzeilt

Golf van Biskaje

Zwemmend achter de boot in water van 4.800 meter diep!

Allereerst mijn excuses voor de mediastilte 😉 Ik was erg druk met prepareren van de boot, de cultuur in me op te nemen, de taal te leren en verhalen te schrijven van wat ik allemaal mee maak. Onzin natuurlijk! Ik was bang dat de verhalen zouden vervallen in stukjes waarvan iedere zin begint met ‘En toen’, ‘en toen’, ‘en toen’,… Daarnaast heb ik natuurlijk gewoon ontzettend genoten van de rust, het Iberische eten, de zonsondergangen, enz.

Mijn vorige update eindigde in L’Aber-Wrac’h. Dit is de laatste stop voor het oversteken van de beruchte Golf van Biskaje. Voor mijn reis heb ik een stuk of tien mensen gesproken die lange tochten hebben gemaakt met hun zeilboot. Je kan dan bijna niet om de Golf van Biskaje heen. Unaniem waren mijn gesprekspartners over de ‘moeilijkheidsgraad’ van Biskaje: de omstandigheden kunnen hier wisselvallig en pittig zijn. Nu zijn zeilers net vissers: overdrijven is hun niet vreemd. Voor het eerst zal ik het continentale plat van Europa verlaten, waarbij de bodem zakt tot diepten van 4.000 meter. De golfstroom vanaf Noord-Amerika voert het water aan en wordt in de Golf van Biskaje opgestuwd van dik 4.000 meter diep tot een diepte van een paar honderd meter. Doordat het opeens 90% minder diep wordt kan je een hoge en verraderlijke golfslag krijgen. Voor hetzelfde geld is er echter niets aan de hand. Feit blijft wel dat we voor onze eerste echte test stonden. Nu zijn de mogelijkheden om het weer goed vooruit te voorspellen inmiddels zo goed, dat je echte verrassingen wel kan uitsluiten. Goed gemutst hebben in de woensdagmiddag de trossen los gegooid en zijn de ondergaande zon tegemoet gezeild. Het gebruikelijke schema van ‘4 uur op, 4 uur af’ was weer van toepassing.

Zeilen is luisteren. Luisteren of je geluiden hoort die afwijken van wat je gewend bent. Ieder piepje of kraakje kan duiden op een mogelijk probleem. Dit kan nog wel eens lastig zijn als je bijvoorbeeld probeert te slapen. Bij mijn avondwacht hoorde ik een tik op het achterschip. Deze tik had ik ook la gehoord toen we de haven van Nieuwpoort binnen liepen. Maar nu was de tik frequenter dan toen. Vooral als het water achterop liep en dus van achter tegen het roerblad duwde. Ik kon de tik echter niet direct thuis brengen. Bij het openen van de kuipkisten werd het geluid wel sterker. Het moest dus ergens onderdeks zitten. Het geluid liep ook niet synchroon met de golven. Juist als een golf gepasseerd was, klonk de tik twee seconden later. De frequentie nam toe, dus er zat niets anders op dan verder op onderzoek te gaan. De schemering was ingetreden en G lag op bed. Er zat niets anders op dan de kuipkisten leeg te halen. Alle stootwillen, landvasten, zeilen, etc stapelden zich op in de kuip. Langzaam kwam ik dichter in de buurt van de roerkoning. De ‘stang’ door het schip die het roer met het roerblad verbindt. Een cruciaal onderdeel van een boot, want je wilt graag blijven sturen. Maar ook een zwak punt van een schip, omdat verschillende materialen met elkaar verbonden zijn en de roerkoning door de huid van het schip gaat. Problemen met de roerkoning komen zelden alleen en kunnen problematische gevolgen hebben. Een beetje warm kreeg ik het dus wel. Lees anders het boek ‘De Oversteek’ maar eens, daar lees je wat de gevolgen kunnen zijn. Na de kast om het kwadrant verwijderd te hebben, kreeg ik een goed zicht op de stuurinstallatie. Als ik het kwadrant beet pakte, voelde ik ook daadwerkelijk een trilling door het ijzer. Het probleem moest hier zitten. Inmiddels lag er zo veel in de kuip dat de ingang van de kajuit niet meer kon zien. Ik wurmde mezelf de kuipkist in, ging op mijn rug liggen om mijn hoofd onder het kwadrant te kunnen steken. Niet echt een comfortabele houding en zeker niet aan het begin van de Golf van Biskaje.

Door het beetpakken van de arm van de stuurautomaat tegelijkertijd met het kwadrant ontdekte ik dat er speling tussen beide zat. Uiteindelijk bleek de bout waarmee de arm van de stuurautomaat aan het kwadrant zat bevestigd, los te zitten. Door met twee steeksleutels de bouten aan te draaien, kon ik mezelf weer bevrijden uit mijn benarde positie. Na alle spullen weer opgeborgen te hebben in de kuip kisten, nam ik met een grote glimlach plaats in de kuip. Op naar Spanje!