Terwijl het licht wordt en miezert, verschijnt op stuurboord één van de grootste Galapagos eilanden, genaamd San Cristobal. In één van de baaien van dit eiland gaan we de komende dagen voor anker en is dit onze thuishaven om de rest van Galapagos verder te ontdekken. Dat betekent met een Ferry of georganiseerde trip, want op eigen houtje mag dat helaas niet. D & ik herinneren ons ineens vakantiefoto’s van anderen die G ooit hebben bezocht: allemaal in regenkleding. Het feit dat we ook nu in de miezer varen, betekent vast dat ik de komende dagen enorm kan shinen in m’n enkellange regenponcho. Eindelijk! We zijn een uur voor afspraak in de baai. En dan is het wachten geblazen op de inspectie. Inmiddels is de miezer veranderd in échte regen en is er 1,5 uur na afspraak nog geen inspectie in zicht. We hebben allemaal zin in land, zijn nieuwsgierig naar hoe Funky Galapagos is, maken grappen over een tequila bij de lunch, maar moeten nog even geduld hebben dus. We spelen yahtzee, eten een tosti en spotten zeeleeuwen die door de baai zwemmen. Iedereen heeft achter op z’n spiegel stootwillen hangen omdat deze vrienden vaak aan boord komen. Ligt er gewoon een zeeleeuw op je dek. Lekker wakker worden! Vanaf de boot vind ik G heel erg lijken op Ushuaia (zuidelijkste puntje ARG) en het decor van de (vrij slechte) serie Men in Trees, wat in Alaska speelt. Verder is het vooral heel groen, met al die regen ook niet zo raar. Omdat we niet precies weten of we wel of niet dry roasted peanuts en kaas mee mogen nemen, verstoppen we het in onze tassen. Vooral die kaas is een belangrijke asset. Hollands belegen en oud (met een beetje Dijon mosterd) zijn het verwenmomentje van D, dus die kunnen we hier niet zomaar achterlaten!! Rond 3 komt er een bootje vol ‘Chinezen’ met mondkapjes aan. We willen nog roepen dat ze naar een andere boot moeten, maar het zijn de 10 inspecteurs en Giancarlos – die helpt vertalen. 1 man duikt overboord en keurt binnen 30’ het onderwaterschip goed, de rest zit in de kuip en gaat zijn deel van de papieren in orde maken. Immigratie, afval checken, ons afwasmiddel wordt wel 10 min onder de loep genomen, de kroon van de ananas moet mee als ‘bewijs’ en we moeten ‘extra’ bordjes maken. Binnen een uur hebben we een nieuw land in ons paspoort staan en is er een bescheiden boodschappenlijstje met eco-friendly producten die we nog moeten kopen. Goedgekeurd! Tijd om de kaas weer in de koeling te stoppen en aan land te gaan dus! Zo gauw we voet aan wal zetten is het wiebelen geblazen. Heel raar om na 7 dagen op asfalt te lopen. Wat nog raarder is, is de setting waar we doorheen lopen. Het stadje is prima, maar werkelijk overal om ons heen liggen / schuiven zeeleeuwen… alsof ze zijn aangespoeld (of heel dronken waren) en dachten: ‘ik heb er de kracht niet meer voor. Ik blijf wel hier’ – het is echt een hilarisch gezicht. En het stinkt behoorlijk. Ze kunnen best hoog komen, dus ook op bankjes, tafels en andere verhogingen liggen ze gewoon te liggen (een ander woord is er niet voor). We moeten nog wat laatste formaliteiten regelen en Giancarlos heeft WiFi, dus de eerste 30 min zijn we allemaal even disconnected: na 7 dgn weer online is raar! En ook wel weer even lekker. We lezen apps – doen even een korte update naar iedereen en kijken naar de bui, want het regent weer. En hard. Na een tijdje bedenken we dat het tijd is voor burgers en bier, dus verplaatsen we ons richting terras aan de ‘rodeo drive’ van ons stadje. We proosten op onze behouden vaart. En de dagen die komen gaan. Morgen doen we de was, maken we een hike en gaan we snorkelen. Maandag en dinsdag zetten we in op een lange tour én kunnen we carnaval vieren, want ook dat doen ze hier. We gaan ervoor!
We starten onze dag met het platleggen van ongeveer het hele WiFi netwerk van Galapagos. Bepakt met min 3 devices per persoon gaan we aan wal ontbijten, da’s geen doen voor het lokale netwerk: als ik tickets zoek, mag Q geen foto’s uploaden en kan M eigenlijk niet meer bellen. Veel geduld dus nodig op deze zondagochtend die dus daardoor net zo traag als het WiFi netwerk verloopt. Rond 11’en gaan we hiken. Wat in ons geval betekent dat we in de net te warme zon richting een mooi strandje wandelen. Over asfalt. Zonder water. Beginnersfoutje. Op 3/4 worden we ingehaald door een taxi en laten we ons het laatste stukje in de achterbak van de Pickup vervoeren. Islandlife to the max! We gaan snorkelen en zien een schildpad, leuke visjes en maken een #swimfie van team LEF. We checken nog even de surfers en Pickuppen weer terug ri stadje waar we lunchen, hangen, kletsen en zeeleeuwen kijken. Wat een beesten, je blijft ernaar kijken. Ze trekken zich echt niets aan van wat er om hen heen gebeurt, leven totaal in hun eigen wereld. Knuffelen, ruzie maken, zogen, stoeien, over elkaar heen klimmen, schoonzwemmen, maar vooral…. veeeeeeel slapen. Alsof ze allemaal 10 tequilas achterover hebben getikt en out zijn gegaan. Het is zo grappig. Minder grappig (vindt Q) wordt het als we ’s avonds richting watertaxi gaan en er één zeeleeuw bedacht heeft dat we eerst het password moeten zeggen voor we door het poortje mogen. En Q wist het juiste password dus niet. Even paniek, maar dankzij ingrijpen van een fanatiek klappende local, zoekt de zeeleeuw z’n heil elders en kunnen met het hele team op ‘huis’ aan. Morgen gaan we op pad met Antonio die ons met z’n taxi een paar uur de highlights van dit eiland gaat laten zien. We verheugen ons op orca’s, schildpadden en de blue footed boobys. Tijd voor het afvinken van de wildlife bingo!
De wekker gaat vroeg vandaag: Antonio verwacht ons om 8 uur voor de tour bij zijn pick-up truck. We gaan een rondje eiland doen. Als eerste stoppen we bij Laguna Junco. Een heus kratermeer. We wandelen ruim een km naar boven. De trap is soms best stijl, de planten zijn nat van de nacht, dus het ruikt er vooral heel ‘gezond’ naar vers groen. Heerlijk. Boven aangekomen zien we fregatvogels badderen en genieten we van het uitzicht. Je kan een groot deel van het eiland zien. Heel mooi. De tour gaat verder met een bezoekje aan de schildpadden opvang en – broedplek en daarna nemen D&Q een duik in zee bij Punto Chino, onze 3e stop. Het strand is er superzacht en wit. De golven op z’n Hollands. Maar dan met wow blauw water. Qua wildlife valt er weinig af te vinken – helaas- en in ‘gevangenschap’ levende landschildpadden tellen niet echt vinden we. We checken met Antonio waar we blue footed boobys kunnen zien, maar dat blijkt een vrij lang pad en is vlakbij onze boot, dus kunnen we ook prima zelf doen op een later moment. Na de lunch storten we een beetje in. Het was toch een drukke ochtend zo buiten en met al die indrukken 😉 – we doen een chill middag en verzamelen weer op tijd om ons op te maken voor HET grote feest van het jaar: carnaval. Het valt IRL flink tegen. De lokale Wolter Kroes staat op een podium in een straat met (vast grote) salsahits mee te zingen, waar de bezoekers met poeder gekleurde gezichten hebben en elkaar onderspuiten met iets wat op scheerschuim lijkt. Veel bier erbij. En dat was het. Niet echt iets voor ons. Voor we de feestvreugde kunnen verlaten, word ik van achteren aangevallen en zit ik spontaan in team paars. Geen idee wat voor poeder ze gebruiken, maar ik heb er verdomde veel niet eco-friendly zeep voor nodig om m’n gezicht weer in m’n eigen tint te krijgen. Team LEF zit een beetje in een dipje, want we verlangen allemaal een beetje terug naar zee… San Cristobal voelt een beetje too much: de hoeveelheid commercie en toeristen in outdoor outfits overrompelen ons iedere keer zo gauw we voet aan wal zetten. Als blijkt dat op Santa Cruz – hier 45 mijl vandaan (en dus ook dichterbij de Marquesas waar D&M naartoe doorzeilen) – ook een vliegveld is, boekt Q zijn ticket om en besluiten we daar woensdag heen te gaan. Om dit feit te vieren, gaan we morgen naar Kicker Rock: snorkelen met hammerhead haaien en zwaaien naar ander wildlife, aldus Diego die de tour aanbiedt. Hopelijk dan wel snel BINGO op de kaart, want als het om unieke dieren gaat, hebben we nog veel in te halen!
M blijft vandaag op de boot om eea te regelen voor ons vertrek en ik vermoed dat ie een dagje rust ook wel lekker vindt. De musketiers gaan dus gedrieën op pad met een tourtje om gevaar snorkelen bij Kicker Rock. Om in de BINGO sferen te blijven, kunnen de volgende punten worden afgevinkt: cappuccino’s die eruit zien als café con leche ✅ op een elektrische ‘chopper’ door het dorp crossen om te pinnen ✅ avianca bellen en 25 min in de wacht staan ✅ met een boot die er veel kleiner uitziet dan in de folder naar Kicker rock ✅ blue footed boobys spotten ✅ boven hammerhead haaien snorkelen ✅ zwaaien naar de zeeleeuwen ✅ mantaray filmen met GoPro ✅ Galapagos haaien zien ✅ nog meer visjes zien ✅ D in een geel fluorescerend surfshirt ✅ avianca bellen en dat ze dan na 30 min de verbinding verbreken ✅✅✅ crêpe met Nutella eten ✅ met taxi naar vliegveld om iemand van avianca te spreken en dat het loket dan al gesloten is ✅ sunset drankjes ✅ avianca die ticket Q weer terug zet naar oorspronkelijke vertrek locatie ❌ – tot zover deze dinsdag. Morgen hijsen we de zeilen weer en varen we (na een bezoekje aan het avianca loket op het vliegveld < er wordt nog getwijfeld over inzetten charmes of het uitdelen van een fikse rechterhoek) door naar Santa Cruz! De LEF gaat weer zeilen!
We starten de dag vroeg met een workout voor de mannen: het in de mast hijsen van D. Er moet een val veranderd en D is de mastkoning, dus om 7 uur sharp wordt dit klusje even geklaard. Daarna verdwijnen Q, D & ik ri vliegveld om dat gedoe met avianca te regelen. Zonder succes. Met bewijs voor M dat we er geweest zijn, nemen we de taxi terug naar de LEF en varen we rond half 9 uit. Het is de warmste dag van onze trip: nauwelijks wind en heeeeeeeeel veeeeeeeeeeeel zon. Niet te doen. Ik lig ongeveer de hele dag binnen als een soort zeeleeuwin, terwijl de mannen buiten over mannendingen kletsen en D de mahi mahi fileert die we hebben gevangen. Vanavond verse vis. Met vers brood, want brood bakken is nog net te doen in combinatie met mijn passieve rusthouding. Rond 5 motoren we Santa Cruz binnen. Vanaf het water ziet het er een stuk gezelliger uit dan 44 mijl verderop. We doen een ankerbiertje/-wijn/-gintonic met pretzels en worden verrast door 2 manta’s bij de boot die een welkomstdansje voor ons doen. Echt 🤩! Na de fotosessie begeven we ons ri restaurant waar we Q’s laatste avond vieren met een optreden van de lokale panfluitband die speciaal voor hem Simon & Garfunkel spelen en een ijsje. Want dat is inmiddels traditie.
Q gaat weg vandaag. Ongezellig. Om het feestelijk af te sluiten gaan we uit ontbijten bij onze lievelingsdeli en proppen we daarna met een dikke knuffel Q en z’n tassen in de taxi. Nu Q z’n ‘tuin’ ook ingepakt heeft, hebben we ineens veel meer ruimte op de boot. D twijfelt over verhuizen van zijn strip naar de tuin, maar besluit dat ie pas verhuisd als ik ook weg ben, wat voorlopig nog niet zo is, want avianca werkt niet mee en ik doe er ook niet zoveel moeite voor om het echt te regelen, merk ik. Gelukkig staat het aanbod om mee te zeilen naar de markiezen nog steeds open, dus heb ik niet het idee dat M&D me weg willen hebben. Bovendien moet er iemand de dagelijkse update doen. De dag is verder relaxt. D downloadt luisterboeken bij z’n nwe lievelingscafe, ik lees veel, dut wat en we hangen vooral rond op de boot. Het is een relaxt dagje, morgen weer vol gas Santa Cruz ontdekken!
Omdat het ons zo goed bevallen is om onze eigen tours te regelen, stappen we ook op Santa Cruz vroeg in een taxi die ons de highlights van het eiland laat zien. We zijn enthousiast over de buitenkant van de Hilux Taxi, maar als we eenmaal onderweg zijn, hebben we geen airco en spreekt onze ‘Angél’ geen Engels, dus het wordt een lange taxirit. Gelukkig heeft Angél wel snel door dat we van panfluitmuziek houden, dus gaat de radio over op ook zijn favoriete zender. Geen James Last, maar toch gezellig. Het voelt weer helemaal vertrouwd! Via de 2 ‘kraters’ rijden we naar het landschildpadden reservaat waar ook lava tunnels zijn en zo tikken we in 3 uur tijd het sightseeing programma af. Taxi Angél brengt ons uiteindelijk naar het Charles Darwin exhibition center waar we meer leren over de projecten die ze hier doen en zien we het skelet van een heuse walvis. Huge! We blijven ons verbazen over de dresscode van de toeristen in dit gebied. Geen tropenoutfit is eigenlijk not done. We voldoen voor geen meter aan wat normaal is om te dragen, maar vragen ons ook oprecht af waarom iedereen er hier uitziet alsof ze in midden-Afrika op jeep Safari gaan in plaats van met een naambadge om op een boot te worden afgezet om dagelijks max 2 km te wandelen in een keurig geconserveerd park. Na de lunch wandelen we lekker op het heetst van de dag door Ayora, om te ontdekken dat alle winkels die we nodig hebben, dicht zijn. Tijd ons aan te passen: we gaan terug naar de boot voor een siësta. Zo gauw het wat koeler wordt, halen we al het eten wat M de afgelopen maanden verzameld heeft tevoorschijn en turven wat er allemaal in stock is en hoe het zit met de houdbaarheid. Best even een klusje, maar inmiddels is de hele voorraad weer duidelijk en blijkt er van sommige producten voor jaren voorraad (lees: M komt voorlopig niet terug). De boot is weer geordend en klaar voor de volgende grote oversteek ri markiezen. We gaan (as usual) op tijd ons mandje in. Morgen hopen we pinguïns te zien. En we willen naar de markt. Drukke dag dus!
Onze vaste ontbijtstek roept ons, dus daar geven we graag gehoor aan. Voor we ons lievelings vega ontbijtje bestellen (dikke hit!) wandelen we nog even langs de wasserette – waar we de wasdame uitleggen dat de keurige witte Laundry Bag van D NIET bij de rest van de was in de droger mag. Genoteerd. Ze plakt er een mooie sticker op met MARIA (zo heet ik in Spaanstalige landen) en we zijn ready to go voor de rest van het dagprogramma. M heeft een lijstje met dingen die voor oversteek nog geregeld moeten worden, dus terwijl D (die opkomende oorontsteking heeft) terug naar de boot gaat, wandelen M & ik naar de markt, kopen wat ’test’groenten (voor oa het experiment: hoe lang duurt het tot een avocado rijp is?) en bezoeken we de lokale Kooyman (Caribische bouwmarkt – red.) waar het h e e l lang duurt – en ook niet echt duidelijk is hoe het werkt – voor M wordt geholpen, dus ook M vertrekt weer ri LEF. Ik blijf nog even aan wal, mn ticket moet nu echt geboekt. Mee naar de Markiezen is helaas geen optie, maar wat had ik het graag gedaan! 3 weken op zee.. ik zou er zo voor gaan, maar het is nu met hond, werk, andere praktische zaken, te kort dag. Wie weet ooit op een ander moment. Vlucht terug naar mijn rots gaat zondag, morgen dus. Via Quito & Bogota. Enorm gedoe met lang wachten: van de boot tot mijn Curacaose deur ben ik bijna 24 uur op pad. Als D en ik aan het einde van de dag de frisse was ophalen, blijkt D zn was te missen. Geen tasje. En dat is vrij onhandig, want in dat tasje zat 2/3 van D zn korte broeken collectie. Onze wasdame denkt te weten in welke ‘buitenlandse’ waszak het tasje van D is beland (bij een andere boot) en via walkietalkies en VHF contact worden de andere boten op de hoogte gebracht van D zijn vermiste laundry bag. Helaas zonder succes. De wasdame houdt echter hoop, en zegt ons een dag later terug te komen, maar helaas is het een dag later nog niet gefixt…
Inmiddels is het zondag en zit ik op Quito airport. Het is 20:00 uur savonds en ik heb een knalrood hoofd van de zon vandaag. Ik vertrouw maar op de uitspraak van mijn vriendinnetje M: “savonds een tomaatje, smorgens een chocolaatje’ (dit klinkt het beste met een zwaar Rotterdams accent) – wat vaak wel klopt. Ik ben vanmiddag door de laatste 2 LEFgozers uitgezwaaid na ons ochtenduitje naar Tortuga Bay en een frisse duik in de Pacific. We hoopten op pinguins, maar zagen vooral veel zwarte leguanen, outdoor types in alle soorten en maten en af en toe een golfsurfer. Het pad erheen blijkt 2.5 km – hadden even niet zo goed opgelet – dus het duurde vrij lang voor de zee in zicht was, maar het was de moeite waard!
Mijn LEF avontuur zit er dus op. Geen (of minder) updates meer van mijn kant. Met D&M afgesproken dat ze me de komende dagen steekwoorden kunnen appen en dat ik daar dan een verhaaltje voor jullie van maak. Die uitdaging ga ik graag aan (fantasie genoeg) maar of het ook echt klopt met wat er werkelijk op Galapagos of straks tijdens de oversteek afspeelt, geen idee. Ik verheug me eigenlijk nu op de updates van M&D. Vanaf nu mag ik meelezen en ook ik ben STIK nieuwsgierig hoe het de mannen zal vergaan de komende weken!
Martijn stuurde begin januari een mail naar D&Q en mij met als subject: ‘De reis van je leven’. En dat ben ik met m eens, want dat was het ook. Het was een schoolreis XXL met de liefste en leukste lefgozers die ik me had kunnen wensen. Het was dikke pret – en soms ook serieus. Het was gezellig, verwarmend, warm. Met grote schepen in het Kanaal en de mooiste stiltes onderweg op zee. Met de groene heuvels van Galapagos en de mag
ie van het onderwaterleven. Met zeeleeuwen, haaien, boobies. Met gitaarspel, fijne Spotify playlists en een wiegende hangmat. Met boodschappenkarren vol eten, zelf gevangen vis en zelf gebakken brood. Met iedere dag 2 Nespresso’s en 2 blikjes echte cola. Met de mooiste sterrenhemels, dolfijnen om de boot en lasershows van plassende mannen. We gingen de evenaar over en door het meest beroemde kanaal ter wereld. Nee, we schreven geen historie, maar wel een bijzonder hoofdstuk in ons eigen boek. Ik heb genoten van ieder moment. Dankjewel dat jullie meelazen LEFriends & social media fans, maar vooral dankjewel lieve M&D&Q dat ik mee mocht op schoolreis. Het was MAGIC. X
Wat lief! Het is geheel wederzijds.