Het jaar met Marieke zit er op. En ook hier gaat het cliche op: het is voorbij gevlogen! Vanuit Frans Polynesië via Fiji, Vanuatu, New Caledonia, de oostkust van Australië, om Tasmanië heen via de ‘bight’ onder Australië door naar de westkust om te eindigen in Perth. In totaal een dikke 7500 mijl (bijna 14.000km). Dat is gelijk aan de afstand Amsterdam naar Perth! Inmiddels staat Marieke alweer aan de operatie tafel in Groningen te bedenken welke kant van de patient ook alweer bakboord is en zet nog steeds de douche uit bij het inzepen om water te besparen.
Vanaf nu zal ik het voorlopig weer zonder haar moeten doen. Ik ben sinds een paar weken weer op de boot om de LEF voor te bereiden op de derde, en laatste, oceaan: de Indian ocean. Samen met mijn neef Auke zullen wij de 4.000 mijl trotseren richting Afrika! We varen al snel naar Fremantle, zeg maar het Scheveningen van Perth. Hier liggen we bij de Fremantle sailing club. Een van de grootste zeilverenigingen van Australië. Alhoewel het nu wat rustiger is dan vorige keer, voel ik me nog steeds een halve rockstar hier. De Nederlandse vlag met daaronder in grote letters LEF en Amsterdam ontgaan weinig voorbijgangers. Ieder gesprek begint hetzelfde: Are you really from Amsterdam? Did you sail all the way from Amsterdam? You’re kidding? Really? Om daarna een samenvatting te geven van onze hele reis. Alhoewel het de gedane arbeid niet ten goede komt, blijft het leuk om er over te kunnen vertellen.
Australië bestaat uit 6 staten. We zijn nu in Western Australia, afgekort WA. Het leven is hier wat gemoedelijker dan in andere staten en alles gaat een tandje langzamer. De mensen zijn echter uiterst vriendelijk, maar de inwoners van de andere Australische staten laten geen gelegenheid voorbij gaan om te benadrukken dat de afkorting WA ook wel staat voor ‘Wait Awhile’. Neem je tijd, want alles duurt hier langer. Ook het weer is gemoedelijk en behaaglijk warm. Op de twee wintermaanden na. En laten die nu uitgerekend net aanbreken! De zuidwesten wind waait ongeremd, zonder enig obstakel ijskoud vanuit Antarctica naar de Australische westkust. Temperaturen van net boven het vriespunt gedurende de nacht zijn geen uitzondering. Niet echt het weer waarop ik gerekend had. Regelmatig zit ik ‘s avonds in de doucheruimte van het clubhuis om op te warmen. We moeten daarom snel naar het noorden. We vertrekken daarom met bestemming Geraldton. De plaats waar vlak voor de kust het Nederlandse vlaggenschip de Batavia vergaan is in 1629. Bij ons Nederlanders doet de naam Batavia vaag een belletje rinkelen. En velen komen niet verder dan het outlet center in Lelystad. Maar iedere Aussie die je spreekt kent het verhaal van A tot Z. Niet geremd door enig historisch schuldbesef vertellen ze graag honderduit over Jeronimus die de halve bemanning op wrede wijze heeft vermoord. Boten, straten en gebouwen dragen namen van mensen die, met de kennis van nu, niet bepaald van onbesproken gedrag waren. Maar zoveel cultuur is hier niet, dus ze zijn blij met wat ze hebben. We bezoeken de musea met restanten van het wrak en kunnen het verhaal inmiddels dromen. Auke wil Australië niet verlaten zonder een kangoeroe te hebben gezien en terecht. We huren daarom een auto en trekken het binnenland in. De uitgestrektheid is nauwelijks te beschrijven. Ellenlange rechte wegen langs eindeloze landbouwgronden. WA is de staat waar het geld verdiend wordt. Overal zien we Road trains, vrachtwagens met soms wel 5 aanhangers richting de haven denderen om alles wat van op en in het land gehaald is in grote zee schepen te laden. De meeste vertrekken richting China. We zien kangoeroes en zelfs een emu, een soort uit de kluit gewassen struisvogel. Missie geslaagd!
Ik heb een nieuwe gastank besteld omdat de oude op was. Aangezien deze te laat in Perth geleverd werd, hebben we de tank door laten sturen naar Carnavron, onze beoogde volgende bestemming. Naar nu blijkt is de toegang naar de haven daar te ondiep. Ze hebben ‘gewait ahwile’ met baggeren en nu is het dichtgeslibd. Niet getreurd, ik heb het lokale postkantoor gebeld om te vragen of ze het pakket weer door kunnen sturen naar Geraldton waar we nu zijn. Uiterst vriendelijk werd ik te woord gestaan en het was uiteraard geen probleem. Maar ook hier geldt weer ‘wait awhile’ waardoor we nu al een week liggen te wachten.
Als het pakket binnen is gaan we zo snel als de Border Force de LEF laat vertrekken richting Cocos Keeling, onze eerst stop in Indische oceaan!