Cliches zijn vaak waar, anders zijn het geen clichés. Dat hebben we vandaag ondervonden. De eerste: De laatste lootjes wegen het zwaarst. Het is onze laatste dag van de oversteek. Iedere dag kent inmiddels hetzelfde stramien en zo ook deze. Marieke maakt havermout voor ontbijt en ik haal zo als gebruikelijk het weerbericht binnen. Het is een onstuimige nacht geweest met buien en een deining die uit een andere richting komt dan de wind. Het gevolg is dat we flink liggen te rollen. Marieke vult de kommetjes en draait zich om om de pan in de gootsteen te zetten. Op dat moment breekt een golf schuin achter de boot, duwt de kont dwars op de golf en de LEF helt flink over. De warme havermout in de bakjes maken een perfecte salto in slow motion, maar de landing is niet die van Epke Zonderlandt.
Een spoor van slijmerige havermoutpap met rozijnen over het aanrecht, kastjes, vloer en bank is het gevolg. Een goed begin van de dag is het halve werk. Een ander cliche is dat zeilboten 2 soorten onderdelen kennen: onderdelen die kapot zijn en onderdelen die nóg niet kapot zijn. Van de watermaker is een slang gesprongen. Ik had speciaal voor vertrek de slangen vervangen. De kerel in de winkel had precies wat ik nodig had, zei hij. Speciale slangen die niet kunnen ‘knakken’, waardoor de watertoevoer altijd in tact zou blijven. De slang is inderdaad niet geknakt, maar mijn vertrouwen wel. Ik heb bij dezelfde winkel ook een ankerketting gekocht. Ik hoop dat die van betere kwaliteit is ;-).
Nog zo een cliché : Ongelukken komen niet alleen. Vandaag bleek bovendien de ‘furler’, het systeem waarmee we de genua kunnen oprollen, gebroken te zijn. Wat we ook probeerden, de trommel wilde niet draaien om de fok op te rollen. Marieke heeft een chirurgisch plan van aanpak geschreven, ik heb een hele rol duct-tape gespendeerd om eenmalig de twee helften van de gebroken trommel tot één te smeden en met de kop in de wind en een snoekduik op het voordek is het ons gelukt de genua in ieder geval op te rollen. Omdat we pas morgenochtend bij daglicht willen aankomen, varen we nu met een derde rif en de stormfok op de kotterstag. Maar het waait zo stevig en de stroming is zo sterk dat we nog steeds met 7 knopen doordenderen.
De laatste uitdaging is de digitale kaart in de kaartplotter. Dit is een platte kaart met in het midden de 0-meridiaan in Greenwich en dan 180 lengtegraden naar het westen loopt en 180 lengte graden naar het Oosten. Wij zitten nu op de 179e lengtegraad west en onze bestemming Savusavu ligt op de 179 lengtegraad Oost, helemaal rechts op de kaart. We varen dus zo links de kaart af in de hoop dat onze GPS locatie weer verschijnt helemaal rechts op de kaart. Ach, maar dat is ook niet het einde van de wereld. Of misschien toch wel 😉