Sines

Sines is de laatste haven aan de Westkust van Portugal voordat je de ‘hoek’ om gaat bij Sagres naar rustiger vaarwater langs de Algarve. Sines is ook de geboorteplaats van Vasco da Gamma. De haven is een drama, het hoogtepunt (of beter dieptepunt) in mijn oceaan deining debacle. Hoopvol vraag ik mijn buurman of wellicht het dorpje de moeite van een bezoek waard zou zijn. Hij antwoordde: ‘If you see the village you understand why Vasco da Gamma left’.

Om in het licht aan te komen in Lagos heb ik berekend dat we om half drie in de nacht moeten vertrekken. De voorspelde windrichting voor de volgende dag is uitstekend, alleen de windkracht is wellicht iets te veel van het goede. De voorspelling voor de dagen daarna is dramatisch. Het vooruitzicht om nog een paar nachten te moeten liggen bonken op de deining in deze haven, doet me huiveren. Wegwezen dus, op naar Lagos in de Algarve! De voorbereidingen zijn klaar, naar bed met de wekker om 2 uur.

Nauwelijks geslapen van de wind die door de wanten giert, wrijven Auke, mijn neef die in Lissabon is opgestapt, en ik de slaap uit de ogen. Terwijl ik de landvasten sta los te maken, probeert mijn buurman in boxershort zijn boot onder controle te krijgen die ligt te stampen op de deining. Hij kijkt me aan met een blik van: Ga je met dit weer naar buiten? Om hem voor te zijn, zeg ik zo zelfverzekerd als mogelijk dat we gaan vertrekken met bestemming Lagos. Het is een gitzwarte nacht, het is zo donker dat de horizon niet zichtbaar is, ofwel geen onderscheid zichtbaar tussen zee en lucht, onder of boven. De jachthaven uitkomend, varen we de buitenhaven in. Gestaag wordt de LEF opgetild door de eerste golven die ons tegemoet komen. We varen nog achter de strekdam, dus nog niet in echt open water. Het is zo donker dat we niet kunnen zien hoe hoog de golven zijn die ons te wachten staan. Vlak voor vertrek hebben we er voor de zekerheid nog maar een tweede rif ingegooid. Ben daar nu eerlijk gezegd wel blij mee. Rechts van ons knippert het rode licht van de vuurtoren. Dit betekent het einde van de strekdam. Daarna heeft de oceaan vrij spel en komen de golven van 5.000 km ver aanrollen. Ik kijk Auke aan en hij lacht, dat geeft vertrouwen. Voorbij de vuurtoren wordt de boot langzaam opgetild en glijdt er vloeiend weer vanaf. Steeds een stukje hoger en steeds iets diepere dalen. In de verte liggen een aantal grote vrachtschepen voor anker. Hun lichten zijn goed zichtbaar als we op de kop van een golf surfen en verdwijnen weer als we met de breker mee naar beneden glijden. We kiezen ervoor om ruim om de schepen heen te varen. Dit betekent een stuk oploeven, sturen in de richting van de wind. Het resultaat is ook dat de golven beter voelbaar worden en ze proberen de boeg van de LEF op andere gedachten te brengen. We rondden de ankerplaats en zetten met de wind ruim in de rug koers richting Sagres, ook wel World’s end genoemd. De zonsopgang is indrukwekkend en geeft hopelijk iets rustiger vaarweer. Veel eerder dan gepland ronden we de zuidwest punt van Portugal. Direct nemen de golven van 4,5 meter af naar een aanvaardbaar niveau. Ook hebben we kennis gemaakt met de eerste van de vele squalls die nog gaan volgen. Een squall is een mini depressie die gepaard gaat met regen en wind, heel veel wind. Het centrum van de squall zuigt met grote kracht de lucht omhoog waardoor in de nabijheid van de squall de wind kan verdubbelen of zelfs verdrievoudigen. Als je twijfelt of de squall je gaat raken of bijvoorbeeld achter langs zal gaan, ben je al te laat. Zo werden we toch enigszins verrast. Voor een extra rif waren we te laat, dus maar met de kop in de wind en uitzingen. Om 14u, vier uur eerder dan gepland, liepen we de stad Lagos binnen. Niet te verwarren met Nigeria ;-).