Maandag 26 november. Na veel logistieke appjes is het dan eindelijk zover. In de haven van Lagos zien we Martijn over de steigers op ons afkomen. Mooi, ons vakantie avontuur gaat beginnen! #zinin
De kennismaking met LEF overtrof onze verwachtingen. Wat een mooi en groot schip. En van alle gemakken voorzien. Martijn had als echte gastheer gekookt dus met een heerlijke maaltijd en een biertje konden we gezellig bijkletsen en kennismaken (ook met de boot).
De eerste dag bestond uit boodschappen doen en klusjes doen die Martijn niet in zn eentje kon. Zoals boven in de mast een nieuwe windvaan monteren. Wel een favoriete bezigheid van Martijn, lekker hoog in de mast. Verder, en ook zeker niet onbelangrijk, was het vooral ook relaxen. Het is tenslotte vakantie.
Woensdag stond toch echt het vertrek op het programma. De windvoorspellingen waren niet helemaal top, maar wachten was ook niet echt een optie. Na de laatste boodschappen, een laatste koffie en lunch aan wal en het afscheid van Martijn aan Lagos, voeren we uit. Langs de mooie rotskust, met toch wel een lekker windje. Voor ons begon onze vakantie en ons ‘Life on the LEF’ voor twee weken. Voor Martijn was het de start van ‘Life after Lagos’: dit was eigenlijk het point of no return voor zijn transat-oversteek begin volgend jaar.
Na een paar uurtjes zeilen begon voor Iris een ‘dagje ellende’. De eerste kennismaking met de Atlantische golven veroorzaakte zeeziekte en misselijkheid. En waar het vertrek woensdag nog begon met een goed windje, draaide de wind na het einde van Portugal. Het werd pal tegen op onze koers en de wind nam flink toe. De combi van wond en stroming/swell zorgde voor een onrustige en onstuimige oceaan. Was dit wat ons te wachten stond de komende dagen?
De voorspellingen waren dat de wind donderdag rond 21u zou draaien. Maar donderdag overdag was het hard werken. Tegenwind met aan het einde ruim 30knopen wind (windkracht 7). Met twee riffen in het zeil en de genua tot 1/3 verkleind gingen we de avond in. Een kopje soep konden we nog net opwarmen……
Gelukkig werd onze hoop waarheid en na de nodige regen en harde wind draaide de wind donderdagavond. Met een kalmerend effect op ons en de oceaan. Op vrijdag begon het ‘zeilen zoals het bedoeld is’: relaxend in de zon, met de wind van achteren. Met een lekker ochtendmuziekje, een warme douche en gebakken eitjes lacht het leven op de oceaan ons toe.
Met een uitgeboomde genua en grootzeil over bakboord gaan we de vrijdagnacht in. Ondanks vakkundige lijnen en het bijsturen naar ‘pal voor de wind’, blijven de zeilen klapperen. Te veel deining, te weinig wind. In de loop van de nacht halen we de zeilen naar beneden en slingeren we de motor aan. Voordeel ia dat er nu weer rust komt in de boot en iedereen kan slapen.
Zaterdag proberen we na het ontbijt nog even de zeilen te hijsen. Maar het mag niet baten: de wind is echt te weinig om vooruit te komen, op koers te blijven of de boot een beetje rustig te houden. Het wordt een motordagje. Wel weer met heerlijk weer dus tijd om allemaal een boek te lezen, even te zwemmen in de ruim 4000 meter diepe geldere oceaan (maar iemand moet aan boord blijven, he Martijn… ;-)) en te genieten van scholen dolfijnen langs de boeg. Wat een schouwspel is dat: dansend en springend van links naar rechts en terug, zonder elkaar of de boot te raken.
Op de motor maken we wel voortgang richting Madeira. Dat is ook wel nodig, omdat we nog een deel 2 etappe hebben. Nu Iris weer helemaal fit is, maken we 3u wachtdiensten en kunnen we dus 6u slapen tussendoor. Wat een luxe. De nacht donkerder: meer bewolking dus niet meer de mooie sterrenhemel of de maan. Maar nu wel een magische betovering door de fluorescerende algen langs de boot. Bij elke golf dus een spoor van licht.
Zondag nog een dagje op de motor, maar daar was dan eindelijk Madeira. Tenminste, nadat we Porto Santo voorbij zijn gestoomd. Met zonsondergang varen we de haven van Funchal binnen. Bestemming deel 1 is bereikt!
Ronald