Maand: september 2022

Cliches zijn vaak waar, anders zijn het geen clichés. Dat hebben we vandaag ondervonden. De eerste: De laatste lootjes wegen het zwaarst. Het is onze laatste dag van de oversteek. Iedere dag kent inmiddels hetzelfde stramien en zo ook deze. Marieke maakt havermout voor ontbijt en ik haal zo als gebruikelijk het weerbericht binnen. Het is een onstuimige nacht geweest met buien en een deining die uit een andere richting komt dan de wind. Het gevolg is dat we flink liggen te rollen. Marieke vult de kommetjes en draait zich om om de pan in de gootsteen te zetten. Op dat moment breekt een golf schuin achter de boot, duwt de kont dwars op de golf en de LEF helt flink over. De warme havermout in de bakjes maken een perfecte salto in slow motion, maar de landing is niet die van Epke Zonderlandt.

Lees verder “Vertrouwen geknakt”

Gisteren was een sombere dag in meerdere opzichten. De buien regen zich aaneen en we hebben weinig zon gezien. De buien zijn lokale depressies waarbij de wind flink kan toenemen afhankelijk aan welke kant ze passeren. Normaal zien we ze wel aan komen en kunnen we voorspellen wat de wind gaat doen, maar hier houden de buien weinig rekening met de geldende windrichting, kriskras vliegen ze over zodat lastig is te voorspellen wat de windkracht gaat doen. Door de buien zitten we vrijwel de hele dag binnen en aangezien de wind van achteren komt moet alle luiken dicht om droog te blijven, inclusief het toegangsluik.

Het voelt dan wel aan als het kijken naar het afzwemmen van kinderen in een tropisch zwemparadijs. We staan in een belachelijk benauwde kantine door de raampjes naar de actie in het golfslagbad buiten te kijken. Bij het begin van de geringste inspanning staat het zweet al op je voorhoofd, snor en rug. We komen dus niet veel verder dan boeken lezen en filmpjes kijken.

We zijn inmiddels ruim over de helft. Het waait inmiddels een stevige 25 knopen pal van achteren, varen met een dubbel rif en 70% van de genua uitgeboomd. Morgen om deze tijd gaan we de datumgrens over

You go to Apataki?, vroeg een grote Polynesische man toen we net uit het vliegtuig waren gestapt op het eiland Aratua, midden in de Pacific. Ik keek om me heen tegen wie hij het had, maar hij bleek mij aan te spreken. Ik antwoordde bevestigend en ik kreeg een doos in mijn handen gedrukt waar inderdaad groot Apataki Carenage Toni Lau op stond. Met de doos en twee grote koffers strompelden we het gebouwtje naast de landingsbaan in. 

Vier dagen daarvoor waren we vertrokken en na een lange vlucht van Amsterdam via LA naar Papeete op het eiland Tahiti gevlogen. Vanaf daar vlogen we met een klein vliegtuigje naar Aratua, een van de eilanden in de Tuamotus-archipel. Deze archipel bestaat uit ruim 100 ingestorte vulkanen. Wat overblijft zijn ringvormige eilanden met een groot binnenmeer. 

Lees verder “Apataki”