LEFzeilt.nl

Zeilplannen worden in het zand geschreven bij laag water. We hadden plan B om via de Seychellen de Golf van Aden via Djibouti de Rode zee in te duiken (plan A was om Kaap de Goede hoop heen). Echter na wat uitgebreider onderzoek lijkt me de overtocht van de Seychellen naar Djibouti in januari niet heel geschikt. Het weer onder de evenaar is vaak tegengesteld aan boven de evenaar. Dit samen met de Noord oost monsoon die waait in januari komt dit neer op dik 2.000nm (meer dan 3.500km) aan de wind varen. En met de ervaring die we hebben opgedaan op de Indische oceaan klinkt dat niet heel aantrekkelijk.

Lees verder “Zeilplannen worden in het zand geschreven bij laag water”

Alhoewel we naar Cocos Keeling gaan varen, wat ook officieel Australian Territory is, worden we wel geacht uit te klaren op het vaste land van Australië en opnieuw in te klaren bij aankomst in Cocos Keeling. Normaal gesproken is uitklaren slechts een formaliteit. De meeste landen leggen je geen strobreed in de weg als je wilt vertrekken. Maar gezien het feit dat de Australische Border force de zaken zeer serieus neemt, ga ik 2 dagen voor vertrek maar even langs op het kantoor om te informeren naar de procedure. Voor me staat Justin, een rossige Australiër met opgeschoren haar, zijn Border force polo tot het bovenste knopje gesloten daaronder een blauwe legerbroek en een paar intimiderende kisten. Zijn riem hangt vol attributen. Sinds Justin mijn naam weet begint of eindigt hij iedere zin met een Australische ‘Martin’. Hij stelt wat vragen en er ontstaat een gezellig gesprek.

Lees verder “Consistent verhaal”

Het jaar met Marieke zit er op. En ook hier gaat het cliche op: het is voorbij gevlogen! Vanuit Frans Polynesië via Fiji, Vanuatu, New Caledonia, de oostkust van Australië, om Tasmanië heen via de ‘bight’ onder Australië door naar de westkust om te eindigen in Perth. In totaal een dikke 7500 mijl (bijna 14.000km). Dat is gelijk aan de afstand Amsterdam naar Perth! Inmiddels staat Marieke alweer aan de operatie tafel in Groningen te bedenken welke kant van de patient ook alweer bakboord is en zet nog steeds de douche uit bij het inzepen om water te besparen.

Lees verder “Wait awhile”

De overtocht naar New Caledonia, onze volgende stop na Vanuata, ging goed. Het voelde ook als een overgang weer naar de Westerse wereld na de eilanden in de Zuid Pacific. Zodra we de wateren van New Cal ( uitgesproken door Ozies als Nuw Kèèèl) horen we op kanaal 16 iedere 3u het weerbericht aangekondigd met securité, securité, securité. Dat is dan ook het enige wat we verstaan: de rest gaat in Français Rapide, zodat het aan de internationale zeevaart voorbij gaat.

Lees verder “Kakkerlak-bom”

Met pijn in onze buiken verlieten we Fiji! In eerste instantie door heiwee, maar al snel overgenomen door de stroeve zeegang. De oversteek bleek een tocht van vier seizoenen in vier dagen. Veel wind, weinig wind, veel regen horizontaal voorbijkomend tot druilige regen waar geen einde aan leek te komen en als klap op de vuurpijlen een nacht vol donder en bliksem. Niet heel geruststellend om met een mast van 20 meter hoog als een opstekende vinger aan de bliksem te vragen: pick me! We sluiten ons op in de kajuit en tellen de seconden tussen bliksem en donder om de afstand te bepalen. De lichtflitsen zijn echter zo talrijk dat we op een gegeven moment niet meer kunnen zeggen welke donder bij welke bliksem hoort. Wonderwel blijven we gespaard. We besluiten wel iets noordelijker te ‘landen’ in de hoofdstad van Vanuatu omdat er een depressie uit het zuiden komt opzetten. 

Lees verder “Malampa day”

Bula! Het is weer even geleden sinds onze laatste update. Zal te maken hebben met onze gewenning aan ‘Fiji time’.  We hebben de harde wind doorstaan in de Bay of Islands. We hebben het anker vlak achter een eilandje in de baai laten vallen en met de dinghy twee lijnen naar de kant uitgebracht. Daarmee konden we de kont naar de kant trekken en zo lagen we volledig beschut. De mast kwam net boven het eiland uit en zo konden we de windmeter overuren zien draaien, terwijl wij in de kuip nergens last van hadden. We hebben de ranch bezocht bovenop de heuvel. Een gigantisch landgoed uitgestrekt in een krater. Na een trap met 276 treden (staat op het bordje onderaan 😉 komen in het dorpje.

Lees verder “Sometimes-shop”

We zijn bij Ogea, een prachtig eiland oostelijk van Fulaga. Ook hier wordt Sevusevu, een bezoek aan de Chief, op prijs gesteld. Volgens de beschrijving begint aan het eind van onze baai het pad naar het dorp. We laden wederom de dinghy vol en gaan op zoek. Achterin de baai ontvouwt zich inderdaad een mini baaitje waar een trap in de rots is uitgehouwen. Expeditie Robinson had geen beter decor kunnen ontwerpen. De wandeling zou zo’n 40 minuten moeten  bedragen. Het afgelopen jaar ben ik regelmatig in het tuincentrum geweest met mijn moeder en ik herken de ene na de andere kamerplant links en rechts van het pad.

Lees verder “Lomolomo”

Tijdens onze trip ontmoeten we veel mensen en vooral onze lotgenoten, zeilers. Omdat je een gemeenschappelijke hobby hebt maar wellicht elkaars taal niet spreekt, begrijp je elkaar toch al snel. We volgen allemaal onze droom, een enkeling daargelaten, en herkennen elkaars misère. Ontmoetingen zijn kort maar krachtig en er ontstaan vriendschappen voor het leven, al is het maar voor even. Scott en Mia zijn onze beste vrienden voor deze week. Hij is een gevluchte Noord-Vietnamees die de American dream heeft waargemaakt, Mia een Deense consultant die het liefst beslist met een boom in excel.

Lees verder “Zeelui zwemmen niet”

Een paar t-shirts, slippers, een schrift met wat pennen, lucifers, vislijn met een paar haken en wat lures, uiteraard Kava, veel anti-muggen spray en, niet te vergeten, het regenjack. De spullen zijn gepakt voor ons bezoek om 11 uur aan onze host famiily, Elena en Sero. We hebben inmiddels een paar baaien verderop geankerd met de LEF. Ik heb op de kaart een shortcut naar de baai voor het dorp ontdekt. Maar de sluiproute is volgegroeid met mangroves. Uiteindelijk moeten we terug om de oorspronkelijke route te volgen. Fijian late arriveren we in het dorp. Het rieten hutje van Elena en Sero zit al vol met vooral vriendinnen van de vrouw des huizes die ons hartelijk begroeten. We maken kennis met Sero, terwijl Elena druk in de weer is met pannen op het kampvuur in de hoek van het hutje. In het midden staan twee borden waar al gauw een schaal naast gezet wordt met een opengekliefde kreeft, curry en een naan brood. We worden enthousiast aangemoedigd om op te scheppen, terwijl iedereen verlekkerd toekijkt. Als we aangeven genoeg te hebben, wordt het restant verdeeld over de overige aanwezigen.

Lees verder “Kannibalen”

De laatste update had zijn weg nog niet gevonden door de satelliet telefoon of we hoorden buiten iemand ‘Bula’ roepen. Dat is de Fijise welkomstgroet die je te pas en te onpas kunt gebruiken ongeacht het tijdstip van de dag, het is altijd goed. Hoe luider en lager de stem, hoe vriendelijker bedoeld. Het is de headman met zijn kompanen. Hij vraagt vriendelijk of hij even aan boord mag komen. Uiteraard heten wij hem welkom. Eenmaal in de kuip vraagt of hij onze papieren mag zien. Ik overhandig hem onze ‘Cruising permit’ en onze ‘Permission to embark’.

Lees verder “‘If you bother about us, we bother about you’”